شبی در خواب تو را در نور سپید ماه میدیدم که تو به سویم میدویدی ودر اغوشم جای می گرفتی ولی افسوس در سیاهی چشمانت که زندگیم را در ان میدیدم فروغی از عشق نبودکاش بودی میدیدی که چگونه ظلمت سیاه شب وحشیانه قلبم را می فشورد

در جهان فرمان کوروش اولین منشور بود سر به تغظیمش فرا تر از بابل و اشور بود سینه اسپارت را تا قلب یونان چاک کرد پشت بخت النصر را ساییده بر خاک کردما در اسلاف همان خونیم از همان ریشه ایم پاسدار نام نیک پارس تا همیشه ایم